ارز دیجیتال چیست؟

ارزهای دیجیتالی که مبتنی بر رمزنگاری هستند، بر خلاف همتای سنتی خود، ارز فیزیکی، تنها در فضای اینترنت وجود دارند. این ارز شکل جدیدی از پول است که نامشهود است و هرگز نمی توانید آن را لمس کنید و فقط در حوزه دیجیتال معنا پیدا می کند. تمامی مراحل آن اعم از صدور، انتقال، ذخیره و حتی ثبت سوابق به صورت الکترونیکی انجام می شود. ارز دیجیتال در واقع هر ارزشی است که در یک پلتفرم دیجیتال ایجاد می‌شود که برای دسترسی به آن نیاز به فناوری مبتنی بر اینترنت دارد.

ارز دیجیتال را می توان به عنوان یک مفهوم در مقابل واسطه های فیزیکی معاملاتی مانند پول یا اوراق قرضه بانکی در نظر گرفت. انتقال سرمایه در این نوع ارز که دارای ویژگی هایی با ارز فیزیکی است، بدون محدودیت مرزی و در لحظه صورت می گیرد. اگرچه ارز دیجیتال برای خرید و تجارت کالا یا برخی خدمات مانند ارز فیزیکی نیز استفاده می‌شود، اما استفاده از آن معمولاً به بخش‌های خاصی محدود می‌شود، مثلاً در مراحل خرید یک بازی. نکته جالب در مورد ارزهای دیجیتال مانند بیت کوین این است که مرکز خاصی برای ایجاد این نوع ارز وجود ندارد و به همین دلیل به ارزهای دیجیتال «پول دیجیتال غیرمتمرکز» نیز می گویند. به این معنا که هیچ سازمان یا نهاد خاصی تحت کنترل آن نیست. اما همیشه می‌توانید برای خرید ارز دیجیتال به یک صرافی معتبر ارز دیجیتال بروید و بیت‌کوین یا آلت‌کوین‌های دیگر (که بعداً خواهیم فهمید) تنها با چند کلیک خریداری کنید.

لازم به ذکر است که ارزهای مجازی و کریپتوکارنسی ها ارزهای دیجیتال محسوب می شوند، اما باید به خاطر داشته باشید که برعکس این موضوع صادق نیست، در واقع هر ارز دیجیتالی نمی تواند یک ارز مستقیم یا ارز دیجیتال باشد. اکنون که تا حدودی با مفهوم ارزهای دیجیتال آشنا شدید، ممکن است علاقه مند به دانستن تاریخچه پشت این ارزهای نامشهود نیز باشید!

تاریخچه ارزهای دیجیتال را بررسی کنید

اخبار ارز دیجیتال ممکن است اولین کلمه ای باشد که با شنیدن نام ارز دیجیتال به ذهن خطور می کند. اما آیا بیت کوین اولین ارز دیجیتالی است که وارد دنیای مجازی شده است؟ در پاسخ، اگرچه ظهور بیت کوین به عنوان یک ارز دیجیتال یا هر ارز دیجیتال در سال 2009 به عنوان اولین ارز دیجیتال در نظر عموم مردم تلقی می شود، اما باید گفت که در واقع تلاش های قابل توجهی برای رسیدن به این اهداف پیش از این ارز دیجیتال انجام شد. که . به عبارت دیگر می توان گفت ارز دیجیتال امن مفهومی است که در دهه 1980 زمانی که دانشمندی به نام دیوید چاوم از ایالات متحده آمریکا مقاله ای تحقیقاتی در این زمینه منتشر کرد آغاز شد. از این رو او را یکی از پیشگامان عرصه فناوری رمزگذاری و مخترع ارز دیجیتال می دانند.

در سال 1989 برای اجرای ایده خود شرکتی به نام DigiCash را در آمستردام آمریکا تاسیس کرد. دیوید چاوم همچنین بنیانگذار انجمن بین المللی تحقیقات رمزنگاری (IACR) است که امروزه کنفرانس های دانشگاهی را در زمینه تحقیقات رمزنگاری سازماندهی می کند. این شرکت که توسط دیوید چاوم تأسیس شد، در سال 1998 پس از ارائه مفهومی که سال ها جلوتر از زمان خود بود و هرگز آنقدر که برای ادامه حیات نیاز داشت به دست نیاورد، اعلام ورشکستگی کرد.

علاوه بر این، طلای الکترونیکی یا (E-Gold) را می توان اولین استفاده عمومی از ارز دیجیتال دانست که قبل از بسته شدن آن توسط دولت ایالات متحده در سال 2008، بسیاری از کاربران فعال را به خود جذب کرد. پس از آن تاریخ، ارز دیجیتال بسیار بزرگ بود. شرکت هایی با عناوین مختلف و با حمایت مالی وارد بازار می شوند.

انواع ارزهای دیجیتال و مقایسه آنها

زمانی که ارزهای دیجیتال به اندازه اول خود را دیدند، انواع مختلفی از آن در بازار معرفی شدند. اما با گذشت زمان، تعداد انگشت شماری از بقیه بالاتر رفت و در نهایت به اصلی ترین ارزهای دیجیتال امروزی تبدیل شد. اما در حال حاضر یک طبقه بندی اصلی در ارزهای دیجیتال وجود دارد که بسته به کاربرد در یکی از دو دسته زیر قرار می گیرند:

پول واقعی

ارز مجازی نوعی ارز دیجیتال است که در یک منطقه یا منطقه خاص استفاده می شود. به عنوان مثال بازی (FarmVille) یکی از بازی های کشاورزی است که بخشی از آن خرید محصولات کشاورزی است. در اینجا برای خرید این چیزها از پول واقعی استفاده می شود. این نوع ارز در چنین مواردی قابل استفاده و قانونی است و در دنیای واقعی هیچ ارزشی ندارد.

ارز دیجیتال

کریپتوکارنسی نوعی ارز دیجیتال است که ارزش واقعی دارد، مانند بیت کوین. صرافی بیت رز دیجیتال بر اساس الگوریتم های ریاضی است و به صورت الکترونیکی از طریق اینترنت منتقل می شود. از جمله مزایای بزرگ ارزهای دیجیتال عدم ارتباط با اقتصاد کشورها است. به عبارت دیگر، به دلیل غیرمتمرکز بودن و عدم وابستگی به هیچ نهاد نظارتی، در صورت وقوع رکود اقتصادی در کشوری، این نوع ارز دیجیتال ارزش خود را از دست نمی دهد و ثابت می ماند.

علاوه بر این، به دلیل نبود نهاد نظارتی، معاملات بین المللی با حضور ارزهای رمزنگاری شده آسان تر خواهد شد. ضمناً این ارز با هر ارز فیزیکی به صورت کاملا محرمانه قابل مبادله است. تمام تراکنش‌های مربوط به صرافی ارز دیجیتال به‌صورت ناشناس تأیید می‌شوند. در نتیجه، ارز دیجیتال مانند ارز فیزیکی قابل ردیابی نیست.

یکی دیگر از مسائل مهم در مورد ارز دیجیتال عدم امکان لغو تراکنش ها و بازگشت این ارز است. در شرایط عادی و خارج از دنیای ارزهای دیجیتال، اگر ثابت شود که مثلاً مبلغی بابت چک جعلی پرداخت شده است، امکان ردیابی و بازیابی آن وجود دارد. اما در دنیای دیجیتال و ارزهای دیجیتال، قطعاً این اتفاق نخواهد افتاد. بنابراین، تراکنش‌هایی که از الگوریتم‌های بسیار پیچیده و انتقال کدها از فردی به فرد دیگر استفاده می‌کنند، جایی برای خطا در حین تراکنش‌ها باقی نمی‌گذارند.

اما با تمام این مزایا، تراکنش‌های ارزهای دیجیتال قطعاً معایبی دارند. در برخی موارد از این نوع ارز دیجیتال برای انجام معاملات غیرقانونی مانند پولشویی یا خرید و فروش مواد مخدر غیرقانونی استفاده می شود. یا در برخی موارد تبدیل به باج افزاری می شود که با هک کردن سیستم، هزینه ای نمادین برای افشای اطلاعات شخصی کاربر بدون برجای گذاشتن ردی می طلبد.